सण मोठा पण...
विजया दशमी! कोणताही सण म्हंटलं की घरी खूप लगबग असायची. तसे घरी राहणारे आम्ही चौघेच. मी-भाऊ व आई-बाबा. पण आईला सणावारांची भारीच हौस. साफसफाई, मग देवी-देवतांच्या पितळी मूर्ती स्वच्छ करणे. मग सेवळ्यात स्वयंपाक, आणि नैवेद्य होईस्तो कुणी काहीच खायचं नाही😥. काकडी चोचणे. खोब्र खोवणे अशी शेल्की कामं मला दिली जात, पण कितीही भूक लागली तरी खाईन तर शप्पथ! एकदा सांगितलं नाही म्हणजे नाही. मग कधी एकदा नैवेद्य होतोय आणि आपण जेवतोय अशी अवस्था होई. जीव अगदीच मेटाकुटीला येई. पण सणांची पूर्वीची मजा काही औरच.. पाटीपूजन, पाटीवर सरस्वती काढून न्यायची. तिची पूजा करून बुद्धी दात्रीला नमन करायचं. घरातील अस्त्र, शस्त्रांचं पूजन.. झेंडूचे हार-तोरणं सगऴं घरीच बनत असे. शिवाय सिमोल्लंघन म्हणजे किमान नव्या संकल्पांची मांडणी करावी लागत असे. आता नुसत्या नटमोगऱ्या-मोगरे बनून फिरणारे पाहिले की पूर्वीची शान आठवते. कारण पूर्वी सणालाच नवे कपडे मिळत. त्यामुळे त्या कपड्यांना घातल्यावरचा रुबाब काही वेगळाच असे. आता काय, आम्ही उठ सूट कपडे घेतो, कधीही घालतो. आणि मग ऐन सणालाच घ्यायचं राहून जातं. सणाची खरी ग...
