Pradnyakul

जे लोक आपल्या पाल्यांना मराठी शाळेत आवर्जून घालतात अशांचे खूप खूप अभिनंदन.. येत्या काळात मातृभाषेची ऐशीतैशी करणाऱ्यांमध्ये  ते नक्कीच नसतील.. परवा माझा मित्र आणि आमच्या शाब्बास या कार्यक्रमातील निवेदकाचे बाबा बोलत उभे होतो.. बोलता बोलता आमचा निवेदक मराठी शाळेत शिकतो हे माझ्या मित्राला कळलं, त्यानं लगेचच त्याच्या बाबांचं अभिनंदन केलं. आणि मराठी शाळांमध्ये मुलांना कसं घातलं जात नाही, आणि त्याचा कसा मुलांनाच तोटा होतो हा विषय निघाला.  खरे पाहता आमची बहुतेक सर्व पिढी मराठीतच शिकली, काही जणांना आठवीनंतर सेमी इंग्लिशचा पर्याय होता, ते तिकडे वळले, पण मराठीतच पूर्ण दहावीपर्यंत शिक्षण घेऊन डॉक्टर - इंजिनिअर बनलेल माझे मित्र आहेत. जे आज चांगल्या पदावर चांगलं काम करत आहेत. मुळात बहुतेक पालक स्वतः देखील मराठी माध्यमात शिकलेत पण त्यांच नोकरीच्या ठिकाणी कधीच आडलं नाही कारण मराठी माध्यमातल्या विद्यार्थ्यांचं इंग्रजी हे कॉनव्हेन्ट स्कूलच्या मुलांपेक्षा कित्येकपटीनं चांगलं असतं, हे सिद्ध झालेलं आहे. असं असतानाही जे लोक आपल्या मुलांना इंग्रजी शाळांमध्ये घालण्याचा जो केविलवाणा अट्टहास क...

        खूप दिवसांनी लोक रांगेत उभे राहून सामान खरेदी करताना पाहीले.. खरंतर मुंबई सारख्या ठिकाणी किराणा माल आणि तोही रांगते हा प्रकार मला अजब वाटला, पण मुंबईतल्या गरीब लोकांसाठी टेंपोंधून धान्य आणून देण्याची ही पद्धत पूर्वापार आहे म्हणे.. काहीही असो, पण मला जुन्या दिवसांची आठवण झाली.. मी लहान असताना आमच्या घरी रेशनकार्डावरचं रॉकेल आणि साखर आणली जायची. आमच्याकडे मी जवळपास चवथीत जाईपर्यंत म्हणजे १९९२ पर्यंत गॅसची शेगडी नव्हती, आमच्या घरचा स्वयंपाक आई स्टोव्ह आणि वातीचा स्टोव्ह यांच्या मदतीनं करायची. पण आईच्या हातालाच अशी चव की सारी दुनियाच तिला सुगरण म्हणत असे, कारण ती जे करते ते उत्तमच बनते ही तिची म्हणजे खऱ्या सुगरणीची खासियत आहे.. असो, मुद्दा असा की मी जशी मोठी होऊ लागले तसं, मलापण आईशिवाय रेशनच्या दुकानात जाण्याची वेळ येऊ लागली, मी पाचवीत असतानापासून हातात रॉकेलचा डबा घेऊन आई रांगेत उभं राहायला सांगायची. रॉकेल आणि साखर आणण्यासाठी रेशनच्या दुकानात आवश्यक असणाऱ्या सर्व टप्प्यांबद्दली माहिती आईनं मला दिलेली असायची.. आणि रेशनच्या दुकानातल्या काकांनाही ही एकट...